Santiago de Chile!

De busrit vanuit Mendoza naar Santiago duurt ongeveer 6 uur en is 1 van de mooiste ritten die we tot nu toe hebben gezien. Direct bij het verlaten van Mendoza rijd je regelrecht (door de wijnvelden) op de Andes af en zodra je de Andes hebt bereikt ga je er door- en overheen!

De Argentijnse kant van de Andes is droog en heuvelachtig. We hebben ons eerder laten vertellen dat dit komt door vochtige voedzame lucht afkomstig van de zee, die strand aan de kant van Chili. Wat er dan overblijft is koude lucht zonder zuurstof/water en dit leidt tot het dorre landschap dat we vanuit de bus zien. Alles gaat voorspoedig, en al snel bereiken we de grens tussen Argentinie en Chili.

Tot hier en niet verder voor het woord "voorspoedig". De grens is een groot gebouw dat uit twee delen bestaat (Argentijns en Chileens natuurlijk). Al voor dat we het gebouw bereiken staat er een flinke file. We hebben al van andere reizigers gehoord dat het bij deze grens lang kan duren. Kan je je Bariloche nog herinneren? Dat weekend waar we geen hotel konden vinden? Toen bleek het hier op de grens gemiddeld 15 uur te hebben geduurd voor je er door kwam.

Zolang duurt het bij ons gelukkig niet, we hebben er ongeveer 3 uur gestaan. Het is nogal een proces, moet je weten! Het begint al bij het invullen van personalia en/of declareren van eventuele etenswaren. Welke geef je wel aan en welke niet? Hier waren Irene en ik het niet helemaal over eens. Daarom vulden we eerst niets in, en krastten we dat later (op last van Remco's geweten) door en gaven honing, olijfolie en knoflook aan. Kunnen ze moeilijk over doen, schijnt.

Als de bus na 2 uur eindelijk aan de beurt is voor controle, dienen we allemaal plaats te nemen achter grijze metalen tafels. Ieder heeft zijn eigen gedeelte, daar leg je je rugtas op. Dan worden de aangiftebiljetten opgehaald. Je begrijpt, doorkrassen mag niet, dus we moesten het opnieuw invullen. Vervolgens doet er niemand moeilijk over olijfolie, honing en knoflook, irritant. Dan worden alle koffers en backpacks recht voor ons door de X-ray gehaald. Een aantal tassen worden apart gelegd, die mensen moeten zich nader verantwoorden. Zoals gezegd, niemand doet moeilijk over onze illegale honing, dus wij mogen weer naar de bus. Dan denk je dat je snel verder kan, maar nee! Er is een Chileense vrouw aanwezig met een kartonnen doos vol vreemde stenen, die komen natuurlijk niet door de test.. Hier worden gedurende lange tijd vervolgens de een na de andere douanebeambte bijgehaald. Tja. Sierbestrating kopen in Argentinie is ook een beetje raar..

Uiteindelijk mogen we verder en komen we na ongeveer 2 uur aan in Santiago. We pakken een taxi vanaf de busterminal naar Don Santiago, ons hostel. Ook dit hostel blijkt een gezellige keus! We ontmoeten hier behoorlijke uiteenlopende (gezellige) mensen. O.a.

- een stel Amerikaanse jongens die uitsluitend over Drake (rapper) praten (en soms alleen zinnen gebruiken die in 1 van zijn nummers te horen zijn)
- een canadees meisje dat Drake persoonlijk kent, al 6 maanden alleen reist en zo graag naar Peru wil dat ze een bus van 50 uur gaat pakken om er te komen
- superleuk Australisch stel dat een auto met enorme achterruimte heeft gekocht, waar zij nu zelf een keuken en slaapgedeelte in timmeren (om er daarna mee te reizen)
- 3 Fransen met behoorlijk hilarische kijk op de wereld
- Australische advocate die wanneer je haar dr kans geeft, nooit meer ophoudt met praten (wel heel lief)

Oh, had ik al verteld dat we van al deze mensen ook hun tweede naam kennen? Ja, dat waren dus leuke avonden (waar ik overigens de lul was zonder tweede naam).

De eerste dag in Santiago maken we spaghetti en kletsen met de andere bewoners. Op dag 2 doen we een gratis wandeltour met Tours4tips. Heel gaaf, twee meisjes die ons alle ins en outs van de stad laten zien, inclusief kunst, geschiedenis en politiek. Enorme aanrader. Leuke weetjes:

- Cafe con Piernes. Chilenen drinken alleen oploskoffie, en dan ook de niet lekkere variant. Dat is natuurlijk totaal niet OSM (ons soort mensen ;-p). Wij waren daarom al op zoek naar een tentje met iets dat op bonenkoffie lijkt. Dat blijkt te kunnen, ze noemen het Cafe con Piernes, of: koffie met benen. Waar slaan die benen op, vraag je? De koffie wordt geserveerd door knappe jonge vrouwen met mooie benen! ;-) Wat blijkt, bij introductie sloeg bonenkoffie in Chili totaal niet aan. Dus bedachten de zakenmannen dit concept om mensen te lokken. Er zijn 3 varianten: 

1. Koffie geserveerd door vrouwen in korte rokjes. Hier kan je als toerist door de ramen zien wat er binnen gebeurt, decent dus.
2. Koffie geserveerd door vrouwen in bikini's, hier zijn de ramen geblindeerd.
3. Ook vrouwen in bikini's, ook koffie maar bij elke 1000e verkochte kop koffie verdwijnt het bovenstukje van de bikini een paar minuten.

- Kiltro's. Een Kiltro is een zwerfhond, daar telt Santiago er 55.000 van. De zwerfhonden van Santiago zijn echter zeer speciaal, namelijk ONGELOFELIJK dik. Bewoners zorgen uitermate goed voor de beesten. Overal op straat zie je bakjes voer en water. De beesten worden gewoon geaaid en er wordt mee gespeeld (volgens de gids hebben ze geen ziektes, alleen vlooien) en in de winter worden alle stadsparken volgebouwd met hokjes zodat de beestjes niet doodvriezen. Bizar he! In ruil daarvoor zijn de honden lief, en lopen ze soms kilometers met je mee. Bewoners geven aan dat ze je ook verdedigen, als je als vrouw 's avonds alleen naar huis loopt. Heel cool.

Indrukwekkend is verder het verhaal van onze gids Florenzia over Salvador Allende, voorheen president van Chili (voor Pinochet hem met het leger afzette). Die kan ff goed vertellen! Iedereen vertelde ons van tevoren dat Santiago saai zou zijn, maar daar zijn wij het absoluut niet mee eens. Het is een prachtige en vooral veilige stad. De metro ziet er zelfs beter uit dan in Amsterdam!

Na de tour geven we hen een 'tip' en gaan we naar het hostel (tussenstop: bustickets naar Atacama boeken). Na het koken en wat drinken met medebewoners gaan we naar bed, morgen gaan we met de bus naar Valparaiso!